⒈ 誰(shuí)料。
⒉ 誰(shuí)肯;誰(shuí)會(huì)。
引唐 杜甫 《大歷三年春白帝城放船出瞿峽久居夔府將適江陵漂泊有詩(shī)凡四十韻》:“此生遭圣代,誰(shuí)分哭窮途。”仇兆鰲 注:“誰(shuí)分,猶云誰(shuí)料。”
引宋 南山居士 《永遇樂(lè)·客答梅》詞:“公子豪華,貪紅戀紫,誰(shuí)分憐孤萼。”